Live your ΟΥΣΤ! in Greece

Υπάρχουν φράσεις που αν τις ακούσεις δεν μπορείς να τις καταπιείς με τίποτα.
Μεγάλο λάθος.

Κάθε ένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει ό,τι θέλει και αν δυσκολεύεσαι να το καταπιείς, πιες του-μπο-φλο ή καλύτερα, σκέψου το.

Σου λέει ας πούμε κάποιος «άντε γαμήσου ρε μαλάκα» και βγάζεις περίστροφο.
Γιατί; Πες «ευχαριστώ» αφού ουσιαστικά πρόκειται για ευχή και όχι για μπινελίκι.

Πρόσεξε: σου λέει να πας να γαμηθείς.
Ποιος δεν το θέλει αυτό; Ακόμα και οι ιππόκαμποι το θέλουν.
Το δε «μαλάκας» είναι ευχή, καπάκι στην ευχή.
Δηλαδή, αν δεν βρεις να γαμηθείς θα βαρέσεις μαλακία και επειδή είσαι μάστορας θα σου πετύχει, άρα παίρνεις τα εύσημα εξ΄ αρχής: μαλάκας.

Εγώ τα κατανοώ όλα.

Μια φορά που με είπαν «πουτάνα» χάρηκα πολύ, γιατί σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ξεχρεώσω αν αρχίσω να πηδιέμαι και να πληρώνομαι.
Δεν το έκανα ακόμη, αλλά είναι μια option.

Όλα τα δέχομαι.
Όλα, εκτός από μια φράση: ότι η Ελλάδα είναι πολιτισμένη χώρα.

Βλέπεις π.χ. τους μπάτσους να προστατεύουν το πλαστικό Χριστουγεννιάτικο δέντρο και σε λίγες μέρες τους ίδιους μπάτσους να προστατεύουν τα συνεργεία που κόβουν αληθινά, αιωνόβια δέντρα.
Πάω στοίχημα ότι μπορούμε να δούμε ξανά τους ίδιους μπάτσους, να προστατεύουν ένα ματσάκι μαϊντανό από την κυρά-Κατίνα που θέλει να φτιάξει γεμιστά.

Το παραπάνω παράδειγμα είναι μια αποχρώσα ένδειξη του πολιτισμικού μας επιπέδου.
Δεν θα το απλώσω, το κέντρο της Αθήνας είναι ένα καλό μετρήσιμο δείγμα.

Μίλησα για Αθήνα και μου ήρθαν αυτομάτως σκατά στο μυαλό.

Έχει ρισκάρει κανείς να πάει σε δημόσια τουαλέτα;
Μάλλον ναι, γιατί το σκατό άμα ξεκινήσει καριέρα δεν τα παρατάει εύκολα.

Σφίγγεις την καρδιά σου και πας ας πούμε στις τουαλέτες του Συντάγματος.
Κάνεις την τσάντα σου πιρόγα στα κάτουρα, φτάνεις μέχρι την τουαλέτα, ανοίγεις την πόρτα και παθαίνεις shit-attack από τον πολιτισμό.
Χαρούμενα σκατά παντού με τη σφραγίδα του Δήμου Αθηναίων ανάγλυφη πάνω τους, του Δήμου που λίγα μέτρα πιο πέρα φυλούσε ένα πλαστικό δέντρο, πιθανότατα από όσους έχεσαν την τουαλέτα.

Του Δήμου που ακόμα πιο πέρα έχει παρατημένη στην τύχη της μια αποξηραμένη ζούγκλα που λέγεται Εθνικός κήπος.
Με κακόμοιρες πάπιες σε βρώμικα νερά, κρυψώνες για ταλαιπωρημένα αδέσποτα, πτώματα ζώων, σπασμένα παγκάκια και σκουπίδια.

Θα πει κάποιος «αφού λέγεται Εθνικός δε μπορούσε να μην αποτυπώνει την εγκατάλειψη και τη σήψη».

Σωστό.
Εξάλλου, μια πόρτα με τη Βουλή είναι.
Τα ζόμπι έχουν τον κήπο που τους αξίζει.

Δεν αξίζει όμως σε εμάς.
Όπως δεν αξίζει να ζουν σε αυτή την άθλια πόλη χιλιάδες αδέσποτα ζώα.
Με ιδιωτική πρωτοβουλία περιθάλπονται.
Το μόνο που κάνει ο Δήμος γι αυτά, είναι να εξαφανίζει το καλοκαίρι τις ποτίστρες που τοποθετούν οι φιλοζωϊκές οργανώσεις, προκειμένου να μη συγκεντρώνονται πολλά μαζί και γίνονται αντιληπτά από τους τουρίστες.
Τον υπόλοιπο καιρό, τους επιβάλλει να περπατάνε με πατάκια για να μη χαράζουν τα πεζοδρόμια.

Να πέσει το παρασύνθημα: Ομόνοια.
Δεν χρειάζεται ανάλυση αυτό.

Ένας Δήμος του οποίου ο δήμαρχος δεν ξέρει να μετράει ανάποδα από το πέντε ως το ένα, διοργανώνει συναυλίες τα μοναχικά του βράδια και καμαρώνει για την απόφαση που πήρε να χτιστεί γήπεδο εν μέσω κατοικημένης περιοχής, όταν ακόμη και τα δίχτυα ξέρουν πως αυτό δεν συμβαίνει πλέον πουθενά έξω από την Αφρική.

Ένας δήμαρχος σαν όλους τους άλλους.

Και επειδή αυτόν τον δήμαρχο τον εξέλεξαν κάποιοι άνθρωποι, δεν μπορεί να είναι διαφορετικοί από αυτόν.

Συνεργάτες του είναι.

Στις υπηρεσίες, τα μαγαζιά, τα μέσα μεταφοράς, τις παρατυπίες, παρανομίες, παραοικονομίες, παραφιλολογίες και παράνοιες.

Γι αυτό έχω κόλλημα.
Πες μου ό,τι θέλεις.
Πες με ηλίθια, άχρηστη, καριόλα, τσόκαρο, να το καταλάβω.
Τα δέχομαι όλα.
Όλα, εκτός από τη λέξη «πολιτισμός» δίπλα στη λέξη «Ελλάδα».

Γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που μπερδεύει το πολιτισμικό με το πολιτιστικό κι εγώ το «άντε γαμήσου» με το «καλά να περάσεις».by mia fili