Γειά χαρά.
Φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει άπειρα ίδιου τύπου ποστ αλλά δε γίνεται να μη καταθέσω και εγώ τη δική μου πλευρά θα σκάσω. Και το ξέρετε.
Μπορεί λοιπόν να είναι ιδέα μου-μπορεί και όχι-αλλά ο εκνευρισμός από την αβεβαιότητα της εποχής μας εκφράζεται σε ένα μεγάλο βαθμό στο τιμόνι. Όσοι έχουν δουλειές που τους επιβάλλουν να είναι συνεχώς στους δρόμους με καταλαβαίνουν αυτή τη στιγμή νομίζω.
Τι εννοώ:
Λόγω της δουλειάς μου είμαι, σχεδόν, κάθε μέρα έξω. Γυρίζω όλη την πόλη. Περνάω αναγκαστικά σχεδόν πάντα τον χειρότερο δρόμο του κόσμου, τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης αλλά και από το κέντρο. Εκεί όπου θες βάλιουμ μετά για να ηρεμίσεις. Το θέμα είναι ότι αυτό το πράγμα το κάνω εδώ και τρία περίπου χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ να καταλάβω τη διαφορά.
Τέλος γενικού πάμε στο ειδικό.
Χωρίς αμφιβολία μια από τις πρώτες ομάδες επαγγελματιών που θίχτηκαν πολύ από την κατάσταση είναι οι ταξιτζήδες. Μένω σε μια περιοχή που έχει πιάτσα. Σας μιλάω ειλικρινά, η πιάτσα σχεδόν ποτέ δεν είχε ταξί να περιμένουν. Τώρα η ουρά εκτείνεται μέχρι τον απέναντι δρόμο. Απόσταση πάνω από 30 μέτρα. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο κέντρο. Η πιάτσα στην Μητρόπολη κάνει κύκλο στην Τσιμισκή. Είναι τραγικό. Επειδή παρκάρω συχνά κοντά στην πιάτσα τους περνάω πολλές φορές από εκεί και τους ακούω να συζητούν. Είναι σε τραγική κατάσταση. Δε ξέρουν τι να κάνουν. Οι περισσότεροι είναι οδηγοί που δουλεύουν για ένα μεροκάματο και όχι κάτι παραπάνω. Πολλές ώρες στο τιμόνι για να βγει ένα ψωρομεροκάματο με πολλά προβλήματα.
Αυτά τα δέχομαι.
Αυτό που δε δεχόμουν ποτέ ήταν η συμπεριφορά τους στο δρόμο. Γιατί μπορεί ρε φιλαράκι ο δρόμος να είναι αυτός που σου δίνει το μεροκάματο αλλά σε αυτό το δρόμο αν θες βγάζω και εγώ το ψωμί μου κατά μια έννοια. Πλέον έχουν ξεφύγει. Η αγωνία για το μεροκάματο που δε βγάινει, τους έχει κάνει εριστικούς. Το παραβιάζω κάθε είδους προτεραιότητα, κάθε είδους φανάρι έχει γίνει πλέον θεσμός. Και όχι μόνο αυτό. Τα κορναρίσματα και το χέρι να κουνιέται έξω από το παράθυρο σαν του καραγκιόζη, τα οργισμένα μούτρα, τα γυαλιά ηλίου που χοροπηδάνε στο πρόσωπο λόγω της μανίας με την οποία εξφενδονίζουν μπινελίκια είναι αμίμητη. Επίσης είναι και ο φόβος. Όχι μόνο για το αύριο αλλά και για το ότι έχουν φάει πεσίματα. Πας για μεροκάματο και δε ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις. Και αυτό σωστό.
Εγώ τι φταίω;
Πάμε στους υπόλοιπους. Νομίζω καμία φορά ότι οδηγώ στην Μουμπάι. Να το ξέρετε. Η αποθέωση είναι το φανάρι της Κατσιμίδη από Καυτανζόγλειο για περιφερειακό. Θέλω να μεταμορφωθώ σε ένα τεράστιο τρανσφόρμερ και με μια κίνηση να πατήσω κάτω το διπλανό αυτοκίνητο που έχει χωθεί για να περάσει το φανάρι. Στη λωρίδα που κανονικά φεύγεις ευθεία περνώντας όόόόόλους τους άλλους καθυστερώντας τους πίσω. Μόνο και μόνο για να περάσεις πρώτος. Δηλαδή κάτσε ρε φίλε οι υπόλοιποι μαλάκες είναι; Περιττό να σας πω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση στις περισσότερες φορές είναι ακριβό αυτοκίνητο δίπλα σας.
Ή ταξιτζής.
Νεύρα;Είναι απίστευτο αυτό που βλέπω κάθε μέρα. Νομίζω ότι θα πάθουν εγκεφαλικό ή κάτι τέτοιο. Για ένα πράγμα όπως ξέρω γω
(ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!Η ΣΑΛΜΑ ΧΑΓΙΕΚ ΜΠΑΛΑΜΟΥΤΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΘΕΑ)
γκουχ γκουχ συγνώμη είμεθα ένα σοβαρό μπλόγκ εδώ αλλά έχει και τη Φρίντα στο ΝΕΤ...συνεχίζω
Για ένα πράγμα λοιπόν όπως το ότι ευγενικά άφησες να περάσεις ένας τύπος που περίμενε, ο πίσω όχι μόνο θα κορνάρει σαν τρελός χαπάκιας αλλά θα σε στολίσει και με ότι μπινελίκι υπάρχει. Δε λέω να γίνει κάτι πιο χοντρό. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Έχεις μπροστά σου μια ουρά 4 αυτοκινήτων. Κάτι γίνεται για να περιμένεις δε μπορεί. Ο πίσω σου, που και αυτός δε βλέπει τι γίνεται πατάει τη κόρνα και χτυπιέται στο τιμόνι.
Φλάς;Καθρέπτες;Όχι δεν υπάρχουν για να κάνουν το αυτοκίνητο πιο όμορφο. Έχουν μια χρησιμότητα.
Για να μη το παίζω έξυπνος να πω ότι έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα μέσα από τη δική μου εμπειρία. Είμαι πολλές ώρες μόνος στο αυτοκίνητο. Ακούω ραδιόφωνο. Κάποια στιγμή το βαριέμαι. Βάζω αθλητικό ραδιόφωνο όχι τόσο για να ακούω όσα λένε όσο για να ακούγεται ότι κάποιος μιλάει. Να ξέρετε αυτός είναι και ο λόγος που οι ταξιτζήδες ακούνε πολύ τέτοιου είδους ραδιόφωνο. Μετά το ραδιόφωνο παίζει και εγώ χάνομαι στις σκέψεις μου. Το πόσο ύπνος μου λείπει τελευταία γιατί ο μικρός Πάμπλο (από τον Γκαρσία) βγάζει δόντια, ποιοί λογαριασμοί είναι απλήρωτοι, τι γίνεται με τη δουλειά, τι γίνεται με τους πολιτικούς...όλα αυτά ανεβάζουν το θερμόμετρο του μυαλού.
Και ξαφνικά μέσα σε όλα αυτά ο τύπος απέναντι περνάει το ΣΤΟΠ. Χωρίς να σου δώσει σημασία. Εξοργίζεσαι. Μου έχει τύχει να κατέβω και να κάτσω κάτω από το ΣΤΟΠ. Να το δείχνω στον τύπο που είναι μέσα στο αμάξι, και με πολύ μπλαζέ και ήρεμο ύφος να του λέω ότι αν δε ξέρει να διαβάζει και αν έχει αχρωματοψία ας ξεχωρίζει το σήμα από το πολυγωνικό σχήμα του "αν ξέρεις κάτι από γεωμετρία".
Το θέμα είναι ότι και αυτός δεν είδε το ΣΤΟΠ γιατί κάτι αντίστοιχο με εμένα έχει στο μυαλό του. Η δουλειά που δε πάει καλά, το δάνειο, η γκρίνια της γυναίκας του, ακόμα και ο ΠΑΟΚ που δε πάει καλά.
Μη γελάτε παιδιά. Η καθημερινότητα μας έχει γίνει δυσβάσταχτη. Πολλά νεύρα μαζέυονται. Το αφεντικό που σε πρήζει, οι προθεσμίες, να βρουμε δουλειά το παιδί και οι ανάγκες του...και δε ξέρεις τι θα γίνει αύριο. Να σχεδιάσεις; Μπορείς; Πριν έλεγες ότι νταξ τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά το κάνω γιατί φτιάχνω κάτι για το μέλλον. Τώρα ζούμε για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε και να μη φτάνουν και και και...και ζντούμπ!Πέφτεις πάνω στον άλλο. Και εκεί είναι που επιτέλους το σώμα σου που αρρωσταίνει και αυτό επειδή είναι άρρωστη η ψυχή σου, ξεσπά. Μπροστά δεν είναι το αφεντικό, ούτε κάποιος μαλάκας πελάτης με παράλογες απαιτήσεις. Οπότε οι αντιστάσεις κάπτωνται. Και ξεσπάς. Ξεσπάς γιατί αλλοιώς θα σκάσεις. Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια κάπου πρέπει να διοχετευθεί.
Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι δε μπορούν να το κάνουν αυτό αλλού. Να διοχετέυσουν δηλαδή αυτήν την αρνητική ενέργεια σε μια άλλη δραστηριότητα ας πουμε. Το κάνουν μόνο στο τιμόνι. Και γίνεται σε όλους.
Με πρώτο εμένα.
Όταν έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει και να βρίζει χυδαία ένα τύπο που τόλμησε να βγει στο δρόμο χωρίς να με ρωτήσει με αποτέλεσμα να ξεσκιστώ στα φρένα για να μην τον τρακάρω κατάλαβα ότι ούτε εγώ πάω καλά. Αλλά το ζήτημα είναι ότι μετά ένιωσα καλύτερα. Είπα 3 μπινελίκια σε ένα άγνωστο μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου και ηρέμισα. Αλλά σκέφτηκα ότι δε γίνεται κάτι πρέπει να κάνω. Έκοψα και το τσιγάρο και τα νεύρα είναι πολλά. Οπότε άρχισα να βρίσκω τρόπους, πάω ξέρω γω για τρέξιμο το οποίο βοηθάει πολύ. Αλλά θέλει κι άλλο. Προσπαθώ σε τέτοιου είδους περιπτώσεις να το παίρνω στην πλάκα. Και κάτι γίνεται.
Το θέμα είναι ότι υπάρχει οργή. Οργή που διοχετεύεται σε λάθος καταστάσεις.
Φοβόμαστε παιδιά. Να το παραδεχτούμε να τελειώνουμε. Φοβόμαστε να τα βάλουμε με αυτούς που μας γάμησαν τη ζωή.
Και τα βάζουμε μεταξύ μας.
Φαντάζομαι θα έχετε διαβάσει άπειρα ίδιου τύπου ποστ αλλά δε γίνεται να μη καταθέσω και εγώ τη δική μου πλευρά θα σκάσω. Και το ξέρετε.
Μπορεί λοιπόν να είναι ιδέα μου-μπορεί και όχι-αλλά ο εκνευρισμός από την αβεβαιότητα της εποχής μας εκφράζεται σε ένα μεγάλο βαθμό στο τιμόνι. Όσοι έχουν δουλειές που τους επιβάλλουν να είναι συνεχώς στους δρόμους με καταλαβαίνουν αυτή τη στιγμή νομίζω.
Τι εννοώ:
Λόγω της δουλειάς μου είμαι, σχεδόν, κάθε μέρα έξω. Γυρίζω όλη την πόλη. Περνάω αναγκαστικά σχεδόν πάντα τον χειρότερο δρόμο του κόσμου, τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης αλλά και από το κέντρο. Εκεί όπου θες βάλιουμ μετά για να ηρεμίσεις. Το θέμα είναι ότι αυτό το πράγμα το κάνω εδώ και τρία περίπου χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορώ να καταλάβω τη διαφορά.
Τέλος γενικού πάμε στο ειδικό.
Χωρίς αμφιβολία μια από τις πρώτες ομάδες επαγγελματιών που θίχτηκαν πολύ από την κατάσταση είναι οι ταξιτζήδες. Μένω σε μια περιοχή που έχει πιάτσα. Σας μιλάω ειλικρινά, η πιάτσα σχεδόν ποτέ δεν είχε ταξί να περιμένουν. Τώρα η ουρά εκτείνεται μέχρι τον απέναντι δρόμο. Απόσταση πάνω από 30 μέτρα. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο κέντρο. Η πιάτσα στην Μητρόπολη κάνει κύκλο στην Τσιμισκή. Είναι τραγικό. Επειδή παρκάρω συχνά κοντά στην πιάτσα τους περνάω πολλές φορές από εκεί και τους ακούω να συζητούν. Είναι σε τραγική κατάσταση. Δε ξέρουν τι να κάνουν. Οι περισσότεροι είναι οδηγοί που δουλεύουν για ένα μεροκάματο και όχι κάτι παραπάνω. Πολλές ώρες στο τιμόνι για να βγει ένα ψωρομεροκάματο με πολλά προβλήματα.
Αυτά τα δέχομαι.
Αυτό που δε δεχόμουν ποτέ ήταν η συμπεριφορά τους στο δρόμο. Γιατί μπορεί ρε φιλαράκι ο δρόμος να είναι αυτός που σου δίνει το μεροκάματο αλλά σε αυτό το δρόμο αν θες βγάζω και εγώ το ψωμί μου κατά μια έννοια. Πλέον έχουν ξεφύγει. Η αγωνία για το μεροκάματο που δε βγάινει, τους έχει κάνει εριστικούς. Το παραβιάζω κάθε είδους προτεραιότητα, κάθε είδους φανάρι έχει γίνει πλέον θεσμός. Και όχι μόνο αυτό. Τα κορναρίσματα και το χέρι να κουνιέται έξω από το παράθυρο σαν του καραγκιόζη, τα οργισμένα μούτρα, τα γυαλιά ηλίου που χοροπηδάνε στο πρόσωπο λόγω της μανίας με την οποία εξφενδονίζουν μπινελίκια είναι αμίμητη. Επίσης είναι και ο φόβος. Όχι μόνο για το αύριο αλλά και για το ότι έχουν φάει πεσίματα. Πας για μεροκάματο και δε ξέρεις αν θα ξαναγυρίσεις. Και αυτό σωστό.
Εγώ τι φταίω;
Πάμε στους υπόλοιπους. Νομίζω καμία φορά ότι οδηγώ στην Μουμπάι. Να το ξέρετε. Η αποθέωση είναι το φανάρι της Κατσιμίδη από Καυτανζόγλειο για περιφερειακό. Θέλω να μεταμορφωθώ σε ένα τεράστιο τρανσφόρμερ και με μια κίνηση να πατήσω κάτω το διπλανό αυτοκίνητο που έχει χωθεί για να περάσει το φανάρι. Στη λωρίδα που κανονικά φεύγεις ευθεία περνώντας όόόόόλους τους άλλους καθυστερώντας τους πίσω. Μόνο και μόνο για να περάσεις πρώτος. Δηλαδή κάτσε ρε φίλε οι υπόλοιποι μαλάκες είναι; Περιττό να σας πω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση στις περισσότερες φορές είναι ακριβό αυτοκίνητο δίπλα σας.
Ή ταξιτζής.
Νεύρα;Είναι απίστευτο αυτό που βλέπω κάθε μέρα. Νομίζω ότι θα πάθουν εγκεφαλικό ή κάτι τέτοιο. Για ένα πράγμα όπως ξέρω γω
(ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!Η ΣΑΛΜΑ ΧΑΓΙΕΚ ΜΠΑΛΑΜΟΥΤΙΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΥΡΗ ΘΕΑ)
γκουχ γκουχ συγνώμη είμεθα ένα σοβαρό μπλόγκ εδώ αλλά έχει και τη Φρίντα στο ΝΕΤ...συνεχίζω
Για ένα πράγμα λοιπόν όπως το ότι ευγενικά άφησες να περάσεις ένας τύπος που περίμενε, ο πίσω όχι μόνο θα κορνάρει σαν τρελός χαπάκιας αλλά θα σε στολίσει και με ότι μπινελίκι υπάρχει. Δε λέω να γίνει κάτι πιο χοντρό. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Έχεις μπροστά σου μια ουρά 4 αυτοκινήτων. Κάτι γίνεται για να περιμένεις δε μπορεί. Ο πίσω σου, που και αυτός δε βλέπει τι γίνεται πατάει τη κόρνα και χτυπιέται στο τιμόνι.
Φλάς;Καθρέπτες;Όχι δεν υπάρχουν για να κάνουν το αυτοκίνητο πιο όμορφο. Έχουν μια χρησιμότητα.
Για να μη το παίζω έξυπνος να πω ότι έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα μέσα από τη δική μου εμπειρία. Είμαι πολλές ώρες μόνος στο αυτοκίνητο. Ακούω ραδιόφωνο. Κάποια στιγμή το βαριέμαι. Βάζω αθλητικό ραδιόφωνο όχι τόσο για να ακούω όσα λένε όσο για να ακούγεται ότι κάποιος μιλάει. Να ξέρετε αυτός είναι και ο λόγος που οι ταξιτζήδες ακούνε πολύ τέτοιου είδους ραδιόφωνο. Μετά το ραδιόφωνο παίζει και εγώ χάνομαι στις σκέψεις μου. Το πόσο ύπνος μου λείπει τελευταία γιατί ο μικρός Πάμπλο (από τον Γκαρσία) βγάζει δόντια, ποιοί λογαριασμοί είναι απλήρωτοι, τι γίνεται με τη δουλειά, τι γίνεται με τους πολιτικούς...όλα αυτά ανεβάζουν το θερμόμετρο του μυαλού.
Και ξαφνικά μέσα σε όλα αυτά ο τύπος απέναντι περνάει το ΣΤΟΠ. Χωρίς να σου δώσει σημασία. Εξοργίζεσαι. Μου έχει τύχει να κατέβω και να κάτσω κάτω από το ΣΤΟΠ. Να το δείχνω στον τύπο που είναι μέσα στο αμάξι, και με πολύ μπλαζέ και ήρεμο ύφος να του λέω ότι αν δε ξέρει να διαβάζει και αν έχει αχρωματοψία ας ξεχωρίζει το σήμα από το πολυγωνικό σχήμα του "αν ξέρεις κάτι από γεωμετρία".
Το θέμα είναι ότι και αυτός δεν είδε το ΣΤΟΠ γιατί κάτι αντίστοιχο με εμένα έχει στο μυαλό του. Η δουλειά που δε πάει καλά, το δάνειο, η γκρίνια της γυναίκας του, ακόμα και ο ΠΑΟΚ που δε πάει καλά.
Μη γελάτε παιδιά. Η καθημερινότητα μας έχει γίνει δυσβάσταχτη. Πολλά νεύρα μαζέυονται. Το αφεντικό που σε πρήζει, οι προθεσμίες, να βρουμε δουλειά το παιδί και οι ανάγκες του...και δε ξέρεις τι θα γίνει αύριο. Να σχεδιάσεις; Μπορείς; Πριν έλεγες ότι νταξ τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά το κάνω γιατί φτιάχνω κάτι για το μέλλον. Τώρα ζούμε για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε και να μη φτάνουν και και και...και ζντούμπ!Πέφτεις πάνω στον άλλο. Και εκεί είναι που επιτέλους το σώμα σου που αρρωσταίνει και αυτό επειδή είναι άρρωστη η ψυχή σου, ξεσπά. Μπροστά δεν είναι το αφεντικό, ούτε κάποιος μαλάκας πελάτης με παράλογες απαιτήσεις. Οπότε οι αντιστάσεις κάπτωνται. Και ξεσπάς. Ξεσπάς γιατί αλλοιώς θα σκάσεις. Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια κάπου πρέπει να διοχετευθεί.
Το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι δε μπορούν να το κάνουν αυτό αλλού. Να διοχετέυσουν δηλαδή αυτήν την αρνητική ενέργεια σε μια άλλη δραστηριότητα ας πουμε. Το κάνουν μόνο στο τιμόνι. Και γίνεται σε όλους.
Με πρώτο εμένα.
Όταν έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει και να βρίζει χυδαία ένα τύπο που τόλμησε να βγει στο δρόμο χωρίς να με ρωτήσει με αποτέλεσμα να ξεσκιστώ στα φρένα για να μην τον τρακάρω κατάλαβα ότι ούτε εγώ πάω καλά. Αλλά το ζήτημα είναι ότι μετά ένιωσα καλύτερα. Είπα 3 μπινελίκια σε ένα άγνωστο μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου μου και ηρέμισα. Αλλά σκέφτηκα ότι δε γίνεται κάτι πρέπει να κάνω. Έκοψα και το τσιγάρο και τα νεύρα είναι πολλά. Οπότε άρχισα να βρίσκω τρόπους, πάω ξέρω γω για τρέξιμο το οποίο βοηθάει πολύ. Αλλά θέλει κι άλλο. Προσπαθώ σε τέτοιου είδους περιπτώσεις να το παίρνω στην πλάκα. Και κάτι γίνεται.
Το θέμα είναι ότι υπάρχει οργή. Οργή που διοχετεύεται σε λάθος καταστάσεις.
Φοβόμαστε παιδιά. Να το παραδεχτούμε να τελειώνουμε. Φοβόμαστε να τα βάλουμε με αυτούς που μας γάμησαν τη ζωή.
Και τα βάζουμε μεταξύ μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου