Κόσμος γυάλινος...

 Κόσμος γυάλινος. Κόσμος από γυαλί. Κόσμος διάφανος; Μπορεί… Εξαρτάται μέσα από ποιο γυαλί κοιτάς. Μπορεί να κοιτάς μέσα από καθάριο κρύσταλλο, μπορεί να κοιτάς και μέσα από το μπουκάλι της μπύρας. Κόσμος εύθραυστος; Κόσμος αποστειρωμένος; Ποιος ξέρει… Αν είσαι χρυσόψαρο, η γυάλα είναι ο κόσμος σου, εκεί είσαι ασφαλής και ας έχει δέκα γάτες τριγύρω. Και ας τραγουδάει ο Στελάρας “να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ, βρε κόσμε γυάλινε.” Μήπως σε γυάλινο κόσμο πρέπει να ζουν οι αξιωματούχοι ώστε ορατός να είναι διαρκώς ο βίος τους; Μάλλον ναι, αλλά γι΄αυτό ας μιλήσουμε κάποια άλλη φορά.

Γυαλί… Τόσο κρύο και τόσο ζεστό. Στην χειμωνιάτικη λιακάδα τι ωραία είναι να είσαι πίσω από το γυαλί. Πόση ζέστη γεννάει το γυαλί. Και πάλι, πόσο κρύο είναι όταν το ακουμπάς με την παλάμη σου και στο νοτισμένο το γυαλί πόσες και πόσες φορές σαν παιδιά δεν ζωγραφίσαμε και δεν γράψαμε “Σ’ αγαπώ” μέχρι που ήρθαν οι ζέστες οι μεγάλες και πήραν και τις ζωγραφιές και τις ζέστες μαζί;

Και πόσες χαρές δεν κρύβει μήπως το γυαλί; Και πόσες φορές δεν τσουγκρίσαμε τα ποτήρια στις χαρές μας και πόσες φορές πάλι δεν βάλαμε τα γυαλιά μας μην προδοθούμε στους απέναντι;

Αγνό πράγμα το γυαλί! Χωρίς τοξικά πρόσθετα, χωρίς σαβούρες, ενδείκνυται και επιβάλλεται για όλες τις συσκευασίες υγρών. Και όμως, τόση αγνότητα, πώς να την βάλεις στο ζύγι με το γυαλί το θραύσμα, το μικροσκοπικό κομμάτι που σε στέλνει στον αγύριστο, με την φέτα γυαλιού που σου κόβει το λαιμό πέρα για πέρα;

Είναι κι άλλα πολλά… Γιατί άραγε είναι όμορφό όταν γυαλίζει το αυτοκίνητό σου και δεν είναι όμορφο όταν γυαλίζουν τα μαλλιά σου; Γιατί στην 1η περίπτωση είσαι κατά το ήμισυ άρχοντας ενώ στην 2η περίπτωση είσαι καθ’ ολοκληρίαν λεχρίτης; Και πόσα άλλα είναι ακόμα…

Αθάνατο πράγμα το γυαλί! Ό,τι θέλουμε να προφυλάξουμε από την φθορά, με γυαλί το σκεπάζουμε. Τις φωτογραφίες μας, τις μορφές τις αγαπημένες, εκείνων που έχουμε και εκείνων που έφυγαν, πίσω από γυαλί τις κρύβουμε, τα κοχύλια που μαζεύαμε μικροί σε γυάλινα βάζα τα ρίχναμε θαρρώντας – τι όμορφα που είναι τα παιδιά, στα αλήθεια – ότι τα καλοκαίρια εκείνα δεν θα τελειώναν ποτέ, μα τώρα,

Άνθρωπε, δες!

Δες! Τι ειρωνεία!

Το καλύτερο γυαλί, στο ακριβότερο ρολόι δεν μπορεί να κρατήσει πίσω του ούτε ένα δευτερόλεπτο, ούτε μια τόσο δα στιγμούλα… Εκεί… Τικ – τάκ – τικ – τακ… και ο χρόνος κυλάει σαν αερικό μέσα από το γυαλί και χύνεται μέσα από τα μαλλιά μας και ξανακατεβαίνει στο στέρνο μέχρι που να φύγει από τα δαχτυλά μας που ούτε κι αυτά μία τόσο δα στιγμούλα μπορούνε να κρατήσουν.

Μόνο η κλεψύδρα η γυάλινη κοροϊδεύει τον εαυτό της που νομίζει ότι φυλάκισε τον χρόνο και ανεβοκατεβάζει την άμμο, μα – αυτή κι αν είναι ειρωνεία! Το γυαλί φτιάχνεται από την άμμο. Άρα τι έχουμε; Γυαλί μέσα στο γυαλί. Το γυαλί ανεβοκατεβαίνει μέσα στο γυαλί. Ίσως η άμμος να θυμώνει που – επιτέλους – δεν έγινε γυαλί για να πάψει πια αυτό το αέναο ανεβοκατέβασμα και ίσως το γυαλί να θυμώνει που δεν παρέμεινε άμμος ώστε να μην είναι αέναα κοκκαλωμένη παρά να την φυσάει ο άνεμος από την Κρήτη μέχρι το Αλγέρι..

Τι νόημα έχει άραγε αυτό το κείμενο; Ειλικρινά, δεν ξέρω… Ίσως στην θωριά της μαυρογυάλινης μπύρας, τούτη δω την ώρα… ίσως θέλω να σταθώ λίγο στα πόδια μου… έστω και γυάλινα… Και τι πειράζει;

Πάλι με χρόνους με καιρούς, πέτρα θα ματαγίνουν.